تقدیم به تمامی انسانهایی که هر زمان جام آرزوهایشان شکست دلیرانه خم می شوند وآنها را دوباره پیوند می زنند و در قفسه ی دلشان نگهداری می کنند و به قلبشان خون می رسانند که جام رویاهایشان همیشه زنده بماند واین را نیز خوب میدانند که فقط وفقط اوست که جام آرزوهای آنان را نگهدار است .

کلمات به سقف ذهنم فشار می آورند وسقف ذهنم ترک بر می داردازهجوم این همه کلمه ومن باز از هجوم این همه کلمه عقب می مانم عقب از ذهنییت معلولم ...........از لابلای ترکها کلمات را به بیرون می کشم .چه سخت است وچقدر سخت تر ناتوانیم سخت و درماندگیم سخت تر قلم به دست می گیرم باید این همه کلمات معلول را بر سر هم سوار کنم تا سالم جلوه دهند و ذهنییت معلول من نیز سالم شود ولی در عجبم خود نیز با این همه کلمات هجی و تکرار می شوم باید که خود را از این همه کلمه بتکانم ودر اصل من نیز  با این کلمات خوانده می شوم .

می گویم سلام ....سلام به تمامی بنده های خوب خدا سلام به تمامی انسانهایی که پشت چراغ قرمز زندگی شان ایستاده اند و انتظار می کشند تا که چراغ سبز شود .....وقتی که چراغ سبز می شود می دوند .........گاه دوان گاه روان جاری می شوند در شریانهایی که به زندگی خون می رسانند .اما ناگهان در جویبار زندگی صخره هایی را می بینند که مانع هستند دیگر روان ودوان و جاری نیستند می رهند از آن همه تخته سنگ که به صورت شان سیلی می زند اما از این سرخی گونه نمی رمند ........باید که این تخته سنگها را برداشت صدای جویبار حیات پشت این تخته سنگها ناموزون و نا هماهنگ است باید با همین دستها تخته سنگها را برداشت .......دستهای کوچک وبزرگ سیاه وسفید زن ومرد پیر وجوان که اگر.......تخته سنگها برداشته نشوند دیگر نمی توان به زندگی خون رساند ودیگر نمی توان زنده بود وزندگی کرد ............وهم زمان با کمر زندگی خم می شوند تا تخته سنگها را بردارند اما......دستها کوچک و توان هم کوچکتر ........شاید بتوانند که فقط مقداری جابه جایش به کنند و بعضی ها هم در زیر همین تخته سنگها تبدیل به خرده سنگ می شوند ...........